Αν έχω καταφέρει κάποια πράγματα στη ζωή μου, τα οφείλω σε αυτά που θα σου γράψω παρακάτω.
Μη με παρεξηγήσεις. Όντως νιώθω υπερήφανος για κάποιες επιτυχίες μου. Είμαι όμως πολύ μακριά από το να θεωρήσω ότι είμαι επιτυχημένος.
Και αυτό θα σου πει όποιος πραγματικά έχει δουλέψει και έχει επιτύχει κάποια πράγματα και θέλει να επιτύχει και άλλα.
Αλλά όταν με ρωτάνε : «Πώς τα κατάφερες;», δεν έχω καμία φαντεζί και εύηχη απάντηση να δώσω.
Γιατί η απάντηση : «Με σκληρή δουλειά και πειθαρχεία», δεν ακούγεται καλά στα αυτιά του ανθρώπου που ψάχνει το shortcut. Και οι περισσότεροι, ειδικά στην χώρα μας ψάχνουμε την ευκολία, το shortcut, κάτι να χακάρει το σύστημα. Να λάβουμε χωρίς το τίμημα.
Με μια ματιά γύρω σου θα το δεις. Στο πως προσπαθούμε να πάρουμε σε 2 μήνες στο νέο γραφείο την προαγωγή, στο πως πάμε να κλέψουμε την ουρά στο supermarket, στο πως προσπαθούμε να αδυνατίσουμε, στο πως οδηγούμε, στο πως ψηφίζουμε.
Βάζω στοίχημα ότι αφού διαβάσεις αυτό το άρθρο, μέσα στην επόμενη ώρα, ότι και να κάνεις, όπου και να είσαι, αν παρατηρήσεις, θα αντιληφθείς το παραπάνω μοτίβο να συμβαίνει μπροστά σου. Είναι τόσο συχνό, έντονο και κυρίως, μέρος της καθημερινότητάς μας.
Θέλει ταλέντο να γίνεις αυτός που θες;
Ίσως είναι λογικό. Είναι μια ανθρώπινη συμπεριφορά που μας βοηθάει να αποφεύγουμε τον πόνο.
Όμως η σκληρή δουλειά και η πειθαρχεία, είναι αυτό που ξεχωρίζει αυτό που είσαι με αυτό που θα ήθελες να είσαι. Αυτός ο πόνος είναι που μας χωρίζει από αυτό που ονειρευόμαστε για εμάς.
Αυτό ξέρω εγώ.
Και ξέρω και τι δουλεύει για μένα.
Δεν χρειάζεται να είσαι χαρισματικός, υπερήρωας ή καλλιτέχνης για να δημιουργείς νέες δομές επιτυχίας για τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται καν να έχεις κάποιο ταλέντο. Χρειάζεται απλά να βρεις ένα πλάνο που δουλεύει σε σένα.
Αλλά θέλει προσπάθεια. Επίπονη, επίμονη και ειλικρινή προσπάθεια.
Δεν θα σου πω ότι πάντα ξεκινούσα με ξεκάθαρο πλάνο και απόλυτα προγραμματισμένες κινήσεις σε όσα έκανα. Ούτε πως δεν έκανα λάθη ή πισωγυρίσματα.
Όμως, έχω μάθει κάτι εξαιρετικά σημαντικό.
Αν κάτι πετύχει, αν αναλύσεις τις ουσιαστικές δομές της διαδικασίας, μπορείς να τις αντιγράψεις και να τις εφαρμόσεις και σε άλλα.
Το ίδιο συμβαίνει και για όσα δεν επιτυγχάνεις.
Και κάνοντας την αυτοκριτική μου ή δίνοντας τα εύσημα στον εαυτό μου ανάλογα αν αποτύγχανα ή επιτύγχανα, άρχισα να αναλύω και τις δομές. Τι πήγε ή όχι καλά. Και κάποια εμφανίζονται συχνά.
Ποια είναι η διαφορά;
Αυτά που εμφανίζονται συχνά και με κάνουν να μένω στάσιμος, να μην εξελίσσομαι, να μην απολαμβάνω και να φοβάμαι το τίμημα, είναι αυτός που είμαι και θέλω να αλλάξω κάθε φορά.
Αυτά που εμφανίζονται συχνά και με κάνουν να βελτιώνομαι, να ξεπερνάω τα εμπόδια με αισιοδοξία και να απολαμβάνω, είναι αυτός που θα ήθελα να γίνω.
Και μέσα και σε σένα αυτοί οι δύο παλεύουν και δείχνουν τα δόντια τους σε κάθε απόφασή σου. Και σε κάθε σου προσπάθεια γίνεται η μάχη τους. Και σε κάθε σου κίνηση κάποιος κερδίζεις από τους δύο.
Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι η μάχη δεν τελειώνει ποτέ. Η μάχη είναι η καθημερινότητα. Η κάθε ώρα και στιγμή που αυτός που είσαι με αυτόν που θα ήθελες να είσαι παλεύουν.
Αλλά ακόμα και όταν γίνεις αυτός που ονειρεύεσαι, η πάλη συνεχίζεται για να παραμείνεις ή για να κερδίσεις άλλες μάχες που σου ανοίγονται στον νέο σου εαυτό.
Όταν δεν έχεις γυναίκες στη ζωή σου, θες να φτάσεις στο να έχεις. Και όταν έχεις γυναίκες θες να έχεις καλύτερο σπίτι. Και για να έχεις καλύτερο σπίτι, θες να αυξήσεις το εισόδημά σου. Και στο παραπάνω παράδειγμα, όλα ξεκινάνε από την μάχη του να βγεις έξω και να γνωρίσεις γυναίκες ή απλά να πατήσεις εδώ.
Και παίζει να μη πατήσεις στο παραπάνω link που θα φέρει γυναίκες στη ζωή σου και πολλά βήματα πιο κοντά σε αυτό που θα ήθελες να είσαι γιατί ο εαυτός που είσαι τώρα σε κρατάει.
Πώς; Που να συμπληρώνω την φόρμα. Που να τρέχω. Που να ξοδεύω. Που να βγαίνω έξω. Που να μιλάω σε ωραίες γυναίκες. Άσε ανοίγω τηλεόραση να δω Survivor, Ολυμπιακάρα και είμαι οκ. Θα κοιμηθώ – θα ξεχαστώ και αύριο πάλι στην δουλίτσα μου μέχρι το απόγευμα που θα επανέλθω σπίτι να καταναλώσω και να κοιμηθώ.
Για ποιο λόγο είσαι όποιος είσαι;
Κάπου διάβασα : «Η κόλαση είναι, όταν πεθάνω να γνωρίσω αυτόν που θα μπορούσα να έχω γίνει.»
Κάθε φορά που βλέπεις survivor αντί να πας στο γυμναστήριο. Κάθε φορά που πας για μπύρες και λουκάνικα αντί να διαβάσεις εκείνο το βιβλίο που ξεκίνησες 3 χρόνια πριν. Κάθε φορά που πας για την καφεδάρα να μιλήσεις με τα φιλαράκια για μπαλίτσα, αντί να κάτσεις 2 ώρες να βελτιώσεις το βιογραφικό σου. Κάθε φορά, κλωτσάς στα μούτρα αυτόν που θα ήθελες να είσαι – ή αυτόν που θα μπορούσες να γίνεις.
Και αυτό είναι το πιο μεγάλο τίμημα.
Το να πονέσεις στο γυμναστήριο τρέχοντας 30 λεπτά. Το να μη φας την πίτσα 23.00 το βράδυ. Το να ξεπεράσεις τον φόβο σου και να μιλήσεις σε μια ωραία γυναίκα. Όλα αυτά έχουν πόνο. Αυτός ο πόνος δεν έχει καμία σχέση όμως με αυτό που χάνεις.
Η διαφορά είναι τρύπα από βελόνα με τρύπα από σφαίρα. Το να μην είσαι αυτός που μπορείς είναι το πραγματικό κόστος.
Όλες οι αποφάσεις είναι δικές σου. Αλλά και η ευθύνη.
Όλες οι επιλογές είναι για σένα. Αλλά πρέπει να επιλέξεις κάποιες.
Και να ζήσεις με αυτές.
Και αν δεν παραπονιέσαι μπορείς να επιλέξεις τα εύκολα. Μπορεί να μη θες πολλά. Μπορεί να σου φτάνουν όσα έρχονται στο πιάτο σου εύκολα. Και εγώ είμαι μαζί σου αδερφέ μου.
Έχω όμως πρόβλημα με σένα που παραπονιέσαι και δεν κάνεις την άλλη επιλογή.
Και όταν έχω πρόβλημα ξέρεις τι κάνω; Το λύνω. Θα σε βοηθήσω να επιλέξεις σωστά. Δεν σου εγγυώμαι ότι θα είναι εύκολο. Αλλά σου εγγυώμαι ότι αξίζει. Πάτα εδώ.
Μέχρι την επόμενη φορά.
