Πολλές φορές συνδέουμε την ταπεινότητα με την αδυναμία ή με την σκέψη πως σκύβουμε το κεφάλι με οτιδήποτε και αν ακούμε.
Ωστόσο, η ταπεινότητα ως έννοια δεν σημαίνει απαραίτητα πως δηλώνουμε αξία πιο χαμηλή από κάποιον άλλο ή βάζουμε την ουρά στα σκέλια.
Σημαίνει πως γνωρίζουμε την αξία μας, απλά δεν έχουμε την ανάγκη να την επιδείξουμε ή να την επιβάλουμε στους άλλους, ακόμα και όταν αυτή αμφισβητείται.
Η Ταπεινότητα δεν Είναι Αδυναμία
Όχι, η ταπεινότητα δεν είναι αδυναμία, αλλά ένα είδος επίγνωσης και εν τέλει αποδοχής του εαυτού μας.
Και αυτό δεν είναι τόσο απλό για τον λόγο ότι δεν εννοώ μόνο την αποδοχή των δυνάμεων μας αλλά και των αδυναμιών μας.
Όλοι έχουμε την ανάγκη, τουλάχιστον ανά διαστήματα να νιώθουμε σημαντικοί, απίστευτοι, χρήσιμοι. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Όμως, η αποδοχή και εν τέλει η ταπεινότητα, στηρίζεται σε κάποια πράγματα που μπορεί να φαίνονται απλά, αλλά δεν είναι.
Κάποια από αυτά είναι:
«Δεν είμαι τέλειος»
Ποιος είναι άλλωστε; Απλά οι ανασφάλειες μας παίζουν περίεργα παιχνίδια με το μυαλό μας, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να δεχτούμε πως σε κάποιους τομείς δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε ή όσο θα θέλαμε.
Η τελειότητα ωστόσο δεν είναι ένα εφικτό πλαίσιο, αφού φτάνει στο σημείο να στηρίζεται σε προσδοκίες που κατά βάση δεν ικανοποιούνται ποτέ.
Έτσι και αλλιώς, πολλές φορές μπερδεύουμε το «τέλειος» με το «ικανοποιημένος» και έχουν μεγάλη διαφορά μεταξύ τους.
«Δεν γνωρίζω τα πάντα»
Η διαφορετικά, έχω άγνοια για κάποια πράγματα.
Το σημαντικό είναι μαθαίνουμε όλο και περισσότερο τον εαυτό μας, τις δυνατότητες μας και τι θέλουμε, σε γενικότερο αλλά και ειδικότερο πλαίσιο.
«Δεν αισθάνομαι πάντα στα καλύτερα μου»
Τα συναισθήματα μας δεν είναι σταθερά και κυρίως, δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Είναι ο τρόπος που δηλώνει ο εγκέφαλος μας τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εξωτερικό κόσμο.
Αυτό δεν σημαίνει πως επειδή είμαστε αγχωμένοι για παράδειγμα, όλα γύρω μας είναι απειλητικά.
Τα διαφορετικά συναισθήματα αντιπροσωπεύουν και διάφορες πτυχές του εαυτού μας και αν μπορέσουμε να αποδεχτούμε πως δεν είναι κακό να νιώθουμε δυσάρεστα συναισθήματα, η διαχείριση τους γίνεται αυτόματα πιο ομαλή.
«Αποδέχομαι τις αδυναμίες μου»
Οι αδυναμίες μας έχουν μια απίστευτη ικανότητα: Μπορούν και φανερώνουν την αλήθεια κατά πρόσωπο και μας φέρνουν ενώπιον του ίδιου μας του εαυτού.
Με ποιο τρόπο;
Αν θεωρείς πως έχεις κάποιες αδυναμίες, αυτόματα έχεις και επιλογή. Μπορείς να συνεχίσεις να τις έχεις ή να βελτιωθείς και να τις μετατρέψεις σε δυνάμεις.
«Δεν χρειάζεται να αποδεικνύω συνεχώς την αξία μου»
Η αξία σου είναι αυτή που είναι και όταν χρειάζεται να την αποδεικνύεις διαρκώς, σημαίνει πως για κάποιο λόγο το έχεις ανάγκη. Έχεις ανάγκη την εξωτερική αποδοχή.
Και αυτό το κομμάτι είναι απαιτητικό, γιατί ένα από πιο δύσκολα μέρη στην προσωπική εξέλιξη είναι να ορίζεις εσύ τα σημεία από όπου παίρνεις αξία και να μην χρειάζεται έναν εξωτερικό δείκτη να σου ορίζει αν έχεις αξία ή όχι.
Με λίγα λόγια, τα αναπτύξεις τα δικά σου κριτήρια για το αν αξίζεις όχι.
Και κάπως έρχεται και η ταπεινότητα.
Ταπεινότητα – Δεν Σημαίνει πως Έχεις Αυτοπεποίθηση
Το θέμα με την αυτοπεποίθηση προφανώς και έχει παραγίνει.
Δεν χρειάζεσαι αυτοπεποίθηση για να κάνεις κάτι νέο, δύσκολο ή να αντεπεξέλθεις σε κάποια πρόκληση.
Έτσι και αλλιώς, τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων με αυτοπεποίθηση, μπορείς να τα δεις στο παρακάτω βίντεο:
Χρειάζεται θάρρος.
Και θάρρος σημαίνει, να αντιλαμβάνεσαι πως τα πράγματα μπορεί να στραβώσουν, πως θα αντιμετωπίσεις δυσκολίες και πως θα χρειαστεί να κάνεις προσαρμογές στο αρχικό πλάνο.
Θάρρος δεν σημαίνει πως θεωρείς τον εαυτό ανίκητο Θεό σε μια μάχη όπου όλα είναι υπέρ σου.
Αντιθέτως.
Σημαίνει πως γνωρίζεις τις ανασφάλειες σου και όλες αυτές τις σκέψεις που σου λένε πως είναι πολύ πιθανό να πάνε όλα στραβά και απλά τις αποδέχεσαι χωρίς να προσπαθείς να ξεφύγεις μακριά τους.
Και φυσικά κινείσαι ακριβώς εκεί που φωνάζει το ένστικτο σου.
Όμως, υπάρχει και κάτι ακόμα.
Η αποδοχή των σφαλμάτων μας, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο.
Όταν κάνουμε κάποιο λάθος, το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι βρούμε τι έφταιξε. Για κάποιο περίεργο λόγο όμως, στο τέλος καταλήγουμε πως πρέπει να φταίμε εμείς.
Και εκεί ξεκινάει το παιχνίδι.
Αποδοχή Σφαλμάτων και Ταπεινότητα
Δεν τα πηγαίνουμε καλά με τα λάθη.
Και αυτό γιατί δεν είμαστε τόσο συνηθισμένοι με το να κάνουμε σφάλματα ή γιατί όταν συμβαίνουν – κατηγορούμε τον εαυτό μας για αυτά.
Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε λάθη και σφάλματα που δημιουργούν σοβαρές επιπτώσεις στην καθημερινότητα μας ή το εργασιακό μας περιβάλλον, αλλά σε σφάλματα πιο απλά, που συνήθως μας στοιχειώνουν χωρίς λόγο.
Βέβαια, όταν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, μπορούμε να αποδεχθούμε πολύ πιο εύκολα τα σφάλματα που κάνουμε και φυσικά χωρίς να ασκούμε οξεία αυτοκριτική που μας γονατίζει.
Τα σφάλματα που κάνουμε, φανερώνουν όλο και περισσότερο τον εαυτό μας όταν οι προσδοκίες που έχουμε δεν εκπληρώνονται.
Και τότε αποκαλύπτονται πολλά τυφλά σημεία μας.
Η ταπεινότητα όπως ανέφερα και στην αρχή, δεν είναι αδυναμία.
Σημαίνει πως ο εαυτός σου λειτουργεί ως ένα σταθερό θεμέλιο, όπου σε κρατά καλά γειωμένο στις αξίες σου και σε θετικές πεποιθήσεις για τον εαυτό σου.
Όταν δεν χρειάζεται να αποδείξεις «κάτι» στους άλλους, τότε η ταπεινότητα είναι το είδος σιγουριάς που προβάλεις στον ίδιο σου τον εαυτό.
Τα επόμενα καλύτερα άρθρα που μπορείς να διαβάσεις:
- Μην Αφήσεις Κανέναν να σε Κάνει να Πιστέψεις πως δεν Είσαι Αρκετός
- Τι Χρειάζεται να Γνωρίζεις για να Γίνεις Περισσότερο Κοινωνικός
Αν θέλεις να μάθεις να διαχειρίζεσαι σωστά τις αδυναμίες σου και να τις στρέφεις υπέρ σου, τότε δες εδώ.
Όπως πάντα, περιμένω τα σχόλια σου εδώ.
Να είσαι καλά
